Οι 1460 μέρες ποδοσφαιρικής εξορίας του Άρη σε 800 λέξεις…

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Τέσσερα χρόνια. Κοινώς 1460 μέρες πάνω- κάτω, περιήγησης σε άγνωστα για το μέγεθος του club ποδοσφαιρικά μονοπάτια. Σε γήπεδα στρούγκες όπου ο κάθε… απίθανος έβλεπε το παιχνίδι με τον Άρη σαν τον νυν υπέρ πάντων αγώνα. Λίγο- πολύ όλοι τον έζησαν τον μύθο τους και ο οπαδός του Άρη ήπιε το πικρό ποτήρι ως την τελευταία σταγόνα. Υπόμεινε, υπέμεινε, χλευάστηκε, λοιδορήθηκε. Έσκυψε ίσως το κεφάλι από ντροπή. Όχι για το ότι υποστηρίζει αυτή την ομάδα (αυτό δεν θα γίνει ακόμη και αν αγωνίζεται στην Ω Εθνική), αλλά για την κατάντια της. Έκρυψε τα συναισθήματά του και περίμενε. Από χθες και το διπλό στην Άρτα, δεν θα ανοίξει σαμπάνιες για το αυτονόητο της επιστροφής στη Σούπερ Λιγκ. Μια ανακούφιση περισσότερο νιώθει που το μαρτύριο τελείωσε και μια γλυκιά προσμονή για αυτά που έρχονται και που κανονικά θα έπρεπε να είναι η καθημερινότητα.

Για ποδοσφαιριστές, τεχνικό διευθυντή και προπονητή όμως είναι κάτι άλλο. Είναι η εκπλήρωση της αποστολής με μηδαμινά περιθώρια μάλιστα λάθους. Έπρεπε να την φέρουν εις πέρας και το έπραξαν. Εύκολα, σχετικά νωρίς. Κοιτώντας την ουσία και όχι το θέαμα. Έτσι βγήκαν τα διπλά σε Τρίκαλα, Δράμα, Εργοτέλη, η ισοπαλία στην Πάτρα που στην οικονομία του πρωταθλήματος έγειραν την πλάστιγγα υπέρ του Άρη και έκοψαν τον βήχα σε μνηστήρες. Επομένως αξίζουν ένα μπράβο, ένα χειροκρότημα. Το ποιοι θα είναι εδώ και του χρόνου, δεν ενδιαφέρει. Είναι το ρεπορτάζ από αύριο. Σήμερα ας το χαρούν, ας ηρεμήσουν γιατί αυτοί μόνο ξέρουν ότι δεν ήταν εύκολη η καθημερινότητα.

Ο Παύλος Μυροφορίδης. Ο μέτρ των ανόδων αφού μετράει πλέον τέσσερις. Έφτιαξε μια ομάδα κομμένη και ραμμένη για τα μέτρα της κατηγορίας. Χωρίς εκτυφλωτική λάμψη και φίρμες. Με το μισό από το περσινό μπάτζετ αλλά με πάθος και τίμια, αντρίκεια προσπάθεια. Και με γνώση που δεν υπήρχε πέρσι. Πιθανότατα δεν θα είναι εδώ και του χρόνου. Τη δουλειά για την οποία προσλήφθηκε την έκανε όμως και στο βιογραφικό του προσέθεσε ακόμη μια επιτυχία.

Ο Δημήτρης Σπανός. Όταν ήρθε υπήρξε ένα μούδιασμα. Το πήρε πάνω του ο Μυροφορίδης και δικαιώθηκε. Εργατικός, τίμιος, ειλικρινής, ρεαλιστής, δεν κρύφτηκε ποτέ πίσω από το δάχτυλό του. Δούλεψε με σαφή επίγνωση της αποστολής του και της ομάδας της οποίας είναι προπονητής. Στόχευσε στην ουσία και δικαιώθηκε. Ο Άρης μπορεί να μην έθελξε με το ποδόσφαιρο που έπαιξε αλλά στο τέλος του δρόμου αυτός παίρνει το ένα εισιτήριο για τη Σούπερ Λίγκ, επομένως κρίνεται πετυχημένος. Κι αυτός 99,9 % δεν θα είναι στον πάγκο. Θα φύγει όμως με το κεφάλι ψηλά, με την συνείδηση καθαρή και με ένα παράσημο μεγαλύτερο από οτιδήποτε έχει πετύχει μέχρι σήμερα που ενδεχομένως του ανοίξει κι άλλες πόρτες. Το κυριότερο, θα αποχωρήσει στο τέλος της σεζόν ως ένας φίλος του Άρη. Που δεν ήταν Άρης αλλά κόλλησε λιγάκι από το μικρόβιο…

Ο γενικός αρχηγός Στάθης Φριλίγγος. Με σαράντα χρόνια προϋπηρεσία στις πλάτες και έχοντας κολλήσει ήδη τα απαιτούμενα βαρέα και ανθυγιεινά στο επάγγελμα. Ήρθε και έδεσε κι αυτός στο τιμ. Άριστος γνώστης των κανονισμών, φρόντισε να αποφευχθούν λάθη, να υπάρχει άριστη συνεργασία με προπονητή και τεχνικό διευθυντή. Κι αυτός λογικά θα αποχωρήσει. Θα μείνει όμως ως μια αθόρυβη αλλά πολύτιμη προσθήκη, βάζοντας και αυτός το δικό του λιθαράκι.

Τέλος οι ποδοσφαιριστές. Νέοι και παλιοί στην ομάδα. Ένα παρεάκι που φτιάχτηκε νωρίς και τέλειωσε την δουλειά σχετικά νωρίς. Χωρίς μεγάλα λόγια, χωρίς τυμπανοκρουσίες και παχυλά συμβόλαια. Με ταπεινότητα και απόλυτο σεβασμό στην φανέλα που φορούν. Με σαφή επίγνωση ότι αρκετοί θα ήταν κάτι σαν… ποδοσφαιριστές μιας χρήσης. Ήλθα, ανέβηκα, αποχωρώ έχοντας όμως διεκπεραιώσει την αποστολή μου. Κάποιοι από αυτούς θα μείνουν για τα… ωραία που έρχονται. Όσοι αποχωρήσουν και λογικά θα είναι οι περισσότεροι, θα φύγουν με ψηλά το κεφάλι και όταν θα επιστρέφουν στο Κλεάνθης Βικελίδης θα εισπράττουν ένα χειροκρότημα επιβράβευσης και αναγνώρισης.

Άφησα για το τέλος τον κόσμο. Που τραβήχτηκε σε κάθε ποδοσφαιρικό χωριό της ελληνικής επαρχίας. Κόντρα σε όλους γιατί ποτέ δεν υπέκυψε σε εκβιασμούς, δεν έγινε… οσφυοκάμπτης. Την πλήρωσε αυτή την στάση… ζωής αλλά τουλάχιστον έχει να υπερηφανεύεται ότι κοιτάζοντας αυτά τα 104 χρόνια δεν έχει να απολογηθεί για κάτι, καμία κηλίδα δεν μπορεί να αμαυρώσει την περήφανη διαδρομή του. Αν για κάτι έχει να… απολογηθεί είναι πάντα για δικά του λάθη και παραλείψεις αφού είναι η αλήθεια ότι ανά τακτά χρονικά διαστήματα, έχει «παραμυθιαστεί» από σωτήρες και μη, έχει εξαπατηθεί, έχει πέσει θύμα κοροϊδίας και εκμετάλλευσης.

Το πόσο περήφανοι νιώθουν όσοι υποστηρίζουν αυτή την ομάδα το ξέρουν καλά μόνο οι ίδιοι και την άδολη αφοσίωσή τους στο club την αναγνωρίζουν φίλοι και εχθροί. Επομένως τέτοια μέρα όπως η σημερινή, είναι μια καλή αφορμή για ένα ουφ ανακούφισης. Φεύγει ένα βάρος που κουβαλούσαν τέσσερα χρόνια στις πλάτες τους και ήδη ετοιμάζονται να θυμίσουν στην κοινωνία της ότι ο Άρης είναι μεγάλος και άντεξε γιατί είχε αυτούς ως στήριγμα στα χρόνια της υπομονής…

Για τον Θόδωρο Καρυπίδη είναι μια δικαίωση και μια μεγάλη ευθύνη για την επόμενη μέρα. Σε αυτό θα αναφερθώ στο επόμενο κείμενο. Σήμερα οι λέξεις είναι αφιερωμένες σε όλους όσους συνετέλεσαν στην επιστροφή του Άρη στην κανονικότητα….